|
|
|
|
 Hierbij tref je de nieuwsbrief van de Zen Peacemakers Sangha Lage Landen aan.
De leefintenties van de Zen Peacemakers integreren we in ons leven en ons werk.
- niet-weten (not-knowing): het loslaten van vaste ideeën over jezelf en het universum
- erkennen wat is (bearing witness) ten aanzien van de vreugde en het lijden van de wereld
- actie (action) die voortkomt vanuit niet weten en erkennen wat is, voor jezelf en voor anderen
|
|
 Pelgrimstocht naar Assisi
Met de Boeddha in het voetspoor van Franciscus
‘Broer’: wat een mooi woord is dat eigenlijk! Net als ‘zus’, overigens. Regelmatig maak ik met mijn broer Jan een meerdaagse wandeltocht. Vorig jaar waren wij onafhankelijk van elkaar op het idee gekomen om een stuk van het Franciscus-pad in Italië te lopen, dat van Florence via Assisi naar Rome voert. Tijdens onze voettocht voltrok zich voor mij iets onverwachts: Franciscus, de patroon van de ecologie, ging voor mij leven. En dat had te maken met iets wat mij al sinds mijn studie intrigeert.
Ik heb in de jaren zeventig biologie gestudeerd en koos toen als een van de eersten in Nederland de studierichting ecologie, letterlijk ‘de leer van het huis’. Deze kersverse wetenschap maakte mij als aankomende bioloog duidelijk hoe in het ecosysteem alles met al het andere samenhangt en daar ook wederkerig van afhankelijk is: wat hier gebeurt, heeft ook gevolgen voor andere kant van de wereld. Inmiddels weet iedereen dat de poolkappen smelten door hoe wij leven, maar in die jaren was het begrip van ‘de samenhang der dingen’ een nieuw inzicht.
Lees verder >>
|
|
Zo sluw kan de geest dus zijn.
Sinds ik geen betaalde baan meer heb doe ik vrijwilligerswerk op diverse terreinen. Steeds heb ik gezegd: ”als ik niet meer werk ga ik iets in de daklozenopvang doen”. Ongeveer tegelijkertijd kwamen de Zen Peacemakers op mijn pad. Dat sloot dus naadloos aan.
Intussen heb ik meerdere activiteiten, waaronder ook ouderen. Ik zag nogal wat lijden onder ouderen. Dat bracht me op het idee er een Peacemaker activiteit van te maken. Heel wat broeden en overleg met mijn Peacemakermaatjes. Daar ligt dan een themamiddag, wel bekend als “hoe spiritueel om te gaan met ouder worden en oud zijn”?
Lees verder >>
|
|
|
 Zondag, 8 maart 2015
Vandaag is er weer een Open groep voor Palliatieve Zorg onder leiding van Zen Peacemakers Spirit Holder, Sensei Frank De Waele.
Iedere keer dat ik er naartoe ga ontdek ik weer een nieuw mysterie. Maar is dit niet waar het leven om draait? Elke dag een nieuwe ontdekking? Leven is dood en dood is leven; hiermee werd ik als kind al geconfronteerd. Ik kon toen nog niet begrijpen hoe en waarom dit onderwerp mij zo aansprak en aantrok maar nu zie ik de rode draad in mijn leven. Het kwam telkens maar terug en terug. Het werd een beetje een tweede natuur voor mij. Er wordt echter niet of weinig over de dood gesproken. Er heerst een grote angst voor de dood. De dood is het grote taboe in onze samenleving. Als vrijwilliger in de stervensbegeleiding krijg ik vaak te horen: ‘Hoe kun je nu werken met mensen die sterven? Daar moet je toch een hard karakter voor hebben?’ Ik wil er graag aan meewerken dat er verandering in deze ‘onwetende’ houding komt.
Lees verder >>
|
|
 In navolging van de Open Groep Palliatieve Zorg in België willen wij ook in Nederland gaan starten met een Open Groep Palliatieve zorg.
Heb je belangstelling stuur ons dan een email
|
|
Wat raakt mij in ecologie?
- door Harriet Marseille -
Als ik naar buiten kijk, geniet ik van de ontluikende lente. De zon, de vogels, de bloemenpracht. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Maar er is ook een besef dat we de aarde en al het leven op aarde veel aandoen met onze manier van leven. En als ik dit werkelijk tot me door laat dringen, doet het pijn. Het is hartverscheurend om te beseffen dat we voor ons kortstondig geluk alle natuurlijke samenhang verstoren. Ik denk aan de bodem en al het bodemleven. Ik denk aan het water en aan de lucht. En aan het klimaat. Ik denk aan de planten en dieren die met uitsterven worden bedreigd. En aan het leed dat we toebrengen aan dieren en zelfs aan mensen, door de keuzes voor onze leefwijze, gebaseerd op consumentisme, gemak en maximaal profijt op de korte termijn. Ik besef dat de grootte van onze ecologische voetafdruk de draagkracht van de aarde ver te boven gaat. En door dit te beseffen maak ik me zorgen. Het gaat niet goed met de aarde. Er is geen sprake van duurzaamheid. En ik vind het onze verantwoordelijkheid om een gezonde aarde achter te laten voor onze kinderen.
Lees verder >>
|
|
|
 70.000 kraanvogels vouwen
Dit jaar is het 70 jaar geleden dat door de Verenigde Staten de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki gegooid werden. 80.000 vrouwen, kinderen en mannen kwamen daarbij direct om het leven; in het totaal overleden er meer dan 150.000 mensen.
De symboliek van de kraanvogel begon bij Sadako Sasaki, zij was 2 jaar oud toen de kracht van de bom op Hiroshima haar uit een raam blies. Op haar tiende kreeg zij paarse vlekken op haar armen en benen. Gediagnosticeerd met leukemie in februari 1955, overleed zij in oktober 1955. In haar laatste levensjaar, vouwde zij 1300 kraanvogels als een gebed voor genezing. De kraanvogel werd daarmee een internationaal symbool van vrede en een pijnlijke herinnering aan de vele mensen die omkwamen door de nucleaire bommen.
Van 6 tot 9 augustus 2015 zullen honderden deelnemers verzamelen in New Mexico om de beroemde woorden van Dr. Martin Luther King over kernwapens belichamen, “Het is niet langer een keuze tussen geweld en geweldloosheid. Het is geweldloosheid of geen-bestaan.”
Lees verder >>
|
|
Column
- door Manu Grisar -
Het regent tussen de sneeuwvlokjes door of is het net omgekeerd?
Of dalen de sneeuwvlokjes rustiger neer terwijl de druppels in een noodvaart de aarde tegemoet vallen.
Laten we het vergelijken met onze geest. Een gesloten geest die verkrampt en lijdt onder stress en waar de storende emoties de plak zwaaien kan wel eens hard knallen tegen een muur, grenzen of in de put (en daar blijven zitten).
Een open, ontspannen geest waar de gewoonte heerst om in het moment te zijn, ruimte te voelen, ademruimte, waar training, ervaring en liefdevolle vriendelijkheid de bedrijfscultuur is en men de storende emoties ziet, omarmt, en doorgrondt, is eerder een sneeuwvlok, een kristal, wijdvertakt, symmetrisch.
Deze laatste heeft duidelijke een andere valversnelling dan de aërodynamische druppel.
Ze vertrekken allebei uit dezelfde wolk en volgens de wetenschappers, die daar ter plaatse waren, vertrekken ze allemaal als sneeuwvlok.
Maar onderweg verandert er iets in het denkparcours waardoor er een zekere verharding, grotere densiteit, vernauwing gebeurt. Dat is dan de druppel die de emmer doet ...
Bon, Frank Zappa zei al eens tussen snor en sik door "the mind is like a parachute, it doesn't work if it's not open".
Hoe is het mogelijk dat wij aangeboren kwaliteiten en een verwonderde vriendelijke open blik kwijt spelen tezamen met onze enorme lenigheid.
Niet enkel lichamelijke lenigheid maar ook in onze bovenkamer, op vlak van de positieve synaptische verbindingen, en zelfs daarbuiten, vermits de geest verder reikt dan de hersenvliezen.
Lenigheid, die we verloren kunnen we terugwinnen door training. "bewegen, bewegen, bewegen!" snauwt Oskaar de trainer (cfr De Kampioenen) maar dat is het niet écht.
Eerder beweging opmerken, meebewegen, bewogen durven zijn, beweging observeren. Maar vooral de ruimte creëren waarin die beweging er mag zijn.
Vanuit een vriendelijke verwondering, niet wetend, niet onwetend.
Een beetje beroerd en ontroerd maar allemaal vanuit de natuurlijke toestand.
Een sneeuwvlok heeft ook geen vizier waardoor men kijkt en bijstuurt naar een kruis dat op de aarde als landingsplaats is gemarkeerd.
Het is gewoon een observerende beginnende lach, een getuige zijn van hoe het nu is en zo een oefening in aanwezig zijn en getuige zijn hoe het voor anderen is (geweest).
Een training in het smeren van de scharnieren die het deurtje van je hart knarsend dichthouden. En dan liefdevol leren openplooien, eerst een kiertje (dan hebben we al wat harts-tocht) en dan verder en verder. Tot we vanuit het hart spreken en met ons hart luisteren.
Van de regen in de drop? Neen, geef mij maar een sneeuwvlok!
|
|
|
|
|
|
|
